Türk basınında sansürün kaldırılması

Türk basınında sansürün kaldırılması nasıl oldu? 24 Temmuz Basın Bayramı nasıl kutlanmaya başlandı?

Basın Bayramı nasıl kutlanmaya başlandı?

Osmanlı İmparatorluğu zamanında çıkan gazeteler sansür memurlarının kontrol ve denetiminden geçtikten sonra yayına giriyordu. 24 Temmuz 1908 tarihinde İkinci Meşrutiyet yürürlüğe girdikten sonra bu uygulama son buldu. Bunun adı “sansürün kaldırılması” oldu.

10 Haziran 1946 yılında kurulan Türkiye Gazeteciler Cemiyeti, bir basın günü oluşturmayı planlamıştır. Türkiye’de ilk gazetenin çıkış tarihine göre düzenlenmesi planlanan bu günün adı “Basın Bayramı” oldu. Ancak ilk gazete konusunda çeşitli görüşler bulunduğundan dolayı bir görüş birliği sağlanamadı. Daha sonra Falih Rıfkı Atay tarafından bayramın her yıl 24 Temmuz’da kutlanılması fikri kabul gördü.

Türk basınında sansürün kaldırılması sansür içinde mi kutlanıyor?

24 Temmuz Türk basınında sansürün kaldırılması günüdür. Bugün gazetecilerin, basın emekçilerinin, basın mensuplarının bayramı. Ancak biz bugünü bayram gibi kutlamak yerine tam sansür içinde karşılıyoruz!

Sansür içinde karşılıyoruz. Çünkü gazeteciliğin suç faaliyeti olarak görüldüğü ülkemizde, terör örgütü suçlamasıyla gazeteci arkadaşlarımız basın özgürlüğünü sağlamak uğruna kendi özgürlüklerinden alıkonuldu. Bugün, 32 gazeteci hala ceza evinde yatmaktadır. Dışarıda olanlar ise haklarındaki davalar nedeniyle hak mücadelesini sürdürmektedir.

Sansür içinde karşılıyoruz, çünkü gazeteciler mesleklerinin gereklerini yerine getirmeye çalışırken hedef haline getiriliyor; darp ediliyor, şiddete maruz kalıyor. Bugün 70 gazeteci saldırıya maruz kalmıştır.

Sansür içinde karşılıyoruz. Çünkü bu ülkede basın emekçileri “ya tarafsındır ya da karşısındır” anlayışı ile kutuplaştırılmaktadır.

Sansür içinde karşılıyoruz. Çünkü bundan sonra yazmak, hükümetin belirlediği kriterlerle sınırlandırılacak, hükümet “gazeteci olabilir” mührünü basınca gazeteci olunacaktır.

Sansür içinde karşılıyoruz. Çünkü gazeteciler öldürülüyor. Ve biz faillerini bir türlü bulamıyoruz (!)

Sansür içinde karşılıyoruz. Çünkü şeker yemesi gereken çocuklar sokak ortasında öldürülüyor. Kar hırsı uğruna emekçiler kurban ediliyor, kadınlar sırf kadın oldukları için katlediliyor; ancak yayın yasakları nedeniyle biz insana dair hiçbir şeyi yayınlayamıyor, yazamıyor, çizemiyor ve düşünemiyoruz. Olan biten her şeye duyularımızı ve duygularımızı kapatmaya zorlanıyoruz.

---

Kimsenin düşünce ve ifadelerinden dolayı yargılanmadığı, hapishanelerde özgürlüğünün kısıtlanmadığı ve her türlü baskı ve sansürden uzak, sesimizi daha özgürce duyuracağımız bir dünya dileği ile.